Na tle historii łemkowskiej grupy etnograficznej zwanej Rusinami Szlachtowskimi, która do 1947r. zamieszkiwała sąsiadujące ze Szczawnicą wioski: Szlachtową, Jaworki, Białą i Czarną Wodę zaprezentowano główne zajęcia, którymi poza rolnictwem i pasterstwem zajmowała się ta ludność: druciarstwo, wyplatanie koszyków, wyrób drewnianych pudełek, przetaków i wypalanie wapna.
Jednocześnie na ekspozycji znalazło się wyposażenie izby łemkowskiej i strój ludowy. Drutowane gliniane garnki i misy, lutowane metalowe dzbanki, paka – drewniana skrzynka na narzędzia noszona na plecach przez łemkowskich druciarzy obrazują tematykę wystawy. Wędrowne druciarstwo stało się ważnym źródłem utrzymania Łemków z Rusi Szlachtowskiej, a jego największym ośrodkiem była Biała Woda. To stąd Semen Opryszek, Dołbańczyk, Jałowicz i wielu innych brało swoją pakę na plecy i wędrowało od wioski do wioski, od miasta do miasta, oznajmiając swoje przybycie wołaniem „Garnki drutować!”, „Blaszane naprawiać!”. (Pisał o nich m.in. Bolesław Prus).
Początkowo druciarze trudnili się tylko drutowaniem glinianych siwaków i wyrobem łapek na myszy, tak zwanych past. W miarę upowszechniania się naczyń blaszanych musieli się dostosować do zmian i prócz napraw, sprzedawali własnej produkcji tarki do ziemniaków, formy do pieczenia ciast, siatki do grodzenia, obręcze do wiader i cebrzyków...
Szlaki ich wędrówek sięgały daleko, biegły Podkarpaciem przez Jasło, Przemyśl do Lwowa i dalej do Czerniowiec i Kijowa. Inne do Jarosławia nad Sanem przez Sokal w głąb Wołynia, jeszcze inne do Krakowa, Warszawy, na Śląsk.
